Trening wyścigowy

Ruska &  Iron Patriot

Harry &  Torunn

Valentine &  War Machine

Siedząc na kanapie w salonie przeglądałam jakiś magazyn jeździecki i raz po raz zerkałam na ekran telewizora. Sky oglądała animowaną Ligę Sprawiedliwych. Niby kiedyś to lubiłam, ale najwyraźniej mi przeszło. Do salonu weszła Val i teatralnie westchnęła, siadając obok nas. Postanowiłam to zignorować, ale gdy powtórzyła manewr odważyłam się zapytać.

- Co jest?

- Nie korci cię żeby wziąć War Machine na trening? Zobaczyć jak sobie poradzi z Patriotą i Torcią?

- Aha, więc o to chodzi... No w sumie racja. Koniska już się zapoznały z terenem... A Rudego chyba Harry brał w piątek na tor żeby zobaczył jak to wygląda. Jak namówisz pana trenera żeby zaszczycił grzbiet Torunn swoją obecnością to osiodłam sobie Irona. Zgoda?

- Dobra! - krzyknęła uradowana, po czym natychmiast wybiegła z pomieszczenia.

Sekundę później usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Popołudniowy trening wyścigowy nie jest zły, tym bardziej na moim ulubieńcu. Obejrzałam kawałek walki w kreskówce, a UFO z powrotem wleciała do domu, prawie zabijając się na progu.

- Harry wsiądzie! To szykuje sobie Machine’a, tak?

- A to już?...

- No tak, pojedziemy sobie wierzchem.

- Nie pojedziemy bo nie będzie co zbierać. Torunn nie chodzi w tereny, z resztą mój Karus też nie. Nie nadają się. wyprowadźcie przyczepkę, oki?

Zacisnęła zęby i pięści, a następnie bez słowa wyszła. Kolejne dwie minuty obijania się...

Błoga przerwa skończyła się bardzo szybko. Wzięłam kurtkę i wyruszyłam do stajni ogierów, gdzie przywitało mnie wesołe rżenie kilku panów. Pogłaskałam Ardiente, po czym podeszłam do Iron Patriota. Przywitałam się z nim, ale zanim zaczął się dopominać o większą uwagę - poszłam do siodlarni po sprzęt i szczotki, które ktoś podprowadził ze skrzynki. Dopiero wtedy mogłam go wymiziać i powiedzieć jak bardzo jest cudowny i kochany. Na kantarku wyprowadziłam go na zewnątrz i podałam Harry’emu nasz ekwipunek, żeby schować go do samochodu. Wprowadziłam ogiera do koniowozu, gdzie czekała już Tor. Kiedy uporaliśmy się z załadunkiem Rudzielca, podnieśliśmy rampę i zabezpieczyliśmy wszystko jak trzeba. Podróż nie trwała długo, może piętnaście minut lub trochę więcej. Na torze z trudem siodłaliśmy nasze wierzchowce i rozstępowaliśmy je w ręku, po czym wskoczyliśmy na ich grzbiety. Wszystkie trzy były mocno przejęte tym, gdzie się znajdowały. Nerwowo zarzucały głowami i kłusowały w miejscu, błagając by pozwolono im na bieg.

- Spróbujemy przejechać jedno okrążenie w kłusie - oświadczył Harry. - Val, prowadzisz. Twój koń jest najbardziej ogarnięty.

UFO skinęła głową i posłusznie zakłusowała. War początkowo bardzo się wyrywał, ale zdał sobie sprawę, że to bardzo niegrzeczne i starał się opanować. Wychodziło mu tak sobie, ale intencje miał dobre. Iron niemiłosiernie mnie denerwował, ale starałam się dusić w sobie wszelkie niecenzuralne uwagi i ze wzrokiem wbitym w tylnie nogi rudzielca kłusowaliśmy niemal w złożeniu. Co robiła Torunn mogłam się jedynie domyślać, słysząc dzikie dźwięki dochodzące zza pleców. Nieładnie i nieskładnie pokonaliśmy jedno, pełniuśkie okrążenie naszego toru.

- Dobra, bramek nie mamy, więc trzeba będzie startować na sygnał.

- Już to widzę - szepnęłam rozbawiona wizjami.

- No, ale co robić? Jak się nie ma co się lubi, to wiadomo co... Kiedy krzyknę “START” to jedziemy do 1000m.

- A nie 1200? - zapytałam.

W razie wątpliwości: jechaliśmy stępem po wolcie.

- Wolałbym żeby to był trening szybkościowy. War jest nowy, a te dwa razem na dłuższych dystansach tylko sobie krzywdę zrobią jak na razie.

- Jak chcesz. Ok, to co? Na start? - zapytałam pogodnie.

Przytaknął i ustawiliśmy się w rządku. Naszym rumakom odbiło, a utrzymanie ich w “stój” graniczyło z cudem. Pan trener szybko dał sygnał do rozpoczęcia biegu i wystrzeliliśmy przed siebie niemal jednocześnie. War, będący najbliżej bandy, uplasował się nieco z tyłu, przez co mogłam zbliżyć się tam i wjechać mu przed nos. Torunn zyskała  małą przewagę już na starcie. Biegnąc po trzecim śladzie wyprzedzała nas nie więcej niż o głowę. Kary był trochę zdziwiony tym, że nie musiał mierzyć się z bramką startową, przez co miał nieco wolniejszy start. Torunn jak zwykle się popisała i pokazała, że początek jest jej specjalnością. Rudzielec dopiero się rozpędzał i zbierał siłę na dalszą część biegu. Jako, że dzisiejszy “spacerek” miał być dość krótki - zebrał się bardzo szybko i przeszedł na drugi ślad, odsuwając się od wewnętrznej. Minęliśmy płotek świadczący o pokonaniu przez nas 400 metra, zbliżał się pierwszy zakręt. Spokojnie weszliśmy na łuk, a zaraz potem War przyspieszył, powoli zrównując się z Patriotem. Mój kary otrząsnął się już po starcie, więc stulił uszy wyczuwając rywala i również przyspieszył. Torunn utrzymywała tę samą pozycję, nie atakowała, ani nie zwalniała. Była czujna, a Harry na pewno miał w głowie gotowy plan i kilka strategii. Wiedziałam, że jeśli po kolejnym zakręcie natychmiast nie pozwolę mu zaszaleć to zrobi to Tor, a wtedy nie zdołamy jej dogonić. Iron również to wiedział i mogłam wyczuć napięcie, które w nim siedziało. Tymczasem Valentine zaryzykowała i na końcówce krótkiej ściany dała ogierowi chwilę swobody, by zrównał się z Patriotem, a równocześnie ustawił się na wysokości szyi klaczy. 

Wszyscy uważaliśmy na ten jeden, specjalny moment. Jedyną szansę, którą mogliśmy wykorzystać. Ostrożnie pokonaliśmy łuk i nagle wystrzeliliśmy przed siebie z pełną parą. Zanim Harry zdążył pognał Torurnn - Val już wyprowadziła Machine’a tak, by biegł z nią łeb w łeb. Nie minęła sekunda, a ja i Iron, ciągle trzymając się bandy, mocno przyspieszyliśmy. Zabawa się skończyła, przyszedł czas na walkę, którą nasze konie kochały całym sercem. Biegliśmy równo. Ciągle szybciej i szybciej, i szybciej... Zostało 400 metrów, wkrótce dystans dzielący nas do mety zmniejszył się o kolejne sto. Wtedy Torunn zaczęła zyskiwać przewagę, a Karus nie pozostał jej dłużny. Widząc zagrożenie zebrał się jeszcze bardziej i nakręcił tak bardzo, że nie obchodziło go nic, poza pokonaniem klaczy. War początkowo trzymał się przy nas. Najpierw przegrywał o pół długości, potem kolejne pół, aż w końcu Torn ustawiła się na śladzie, po którym biegł, by być bliżej nas. To doskonale motywowało obydwa konie. Pojedynek trwał, a do końca pozostało nie więcej niż kilkanaście sekund. Ostatnie momenty by się zmobilizować i pokazać drugiej parze kto jest lepszy. Czas by ćwiczyć i nabyć nowe umiejętności. Patriot o mnie zapomniał. Przestał myśleć o mnie, o świecie, nawet o sobie. Wszystkim czym się zajmował była Tor. Ciągle trzymali się bardzo blisko. Żadne nie było w stanie wyprzedzić drugiego. Żadne nie potrafiło się poddać, odpuścić. Zostało 100 metrów, widziałam płotek. Wszyscy inni także go widzieli. Iron maił dość, był wkurzony. Prawdziwie wkurzony na klacz, która śmiała z nim zadrzeć! Znalazł w sobie ostatnie pokłady energii i wykrzesał z nich wszyściutko. Pokonał Tor o głowę! Wyciszyliśmy zmęczone konie i porządnie je wyklepaliśmy.

- Jestem z Ciebie taka dumna! - powiedziałam przytulona do szyi Karusa.

- Chłopak się spisał - dodał Harry, który kłusował na niezadowolonej Torunn kilkanaście metrów dalej.

Valentine siedziała cicho i szeptem chwaliła swojego rumaka. Jestem pewna, że Rudy jeszcze nam wszystkim pokaże. Póki co niekwestionowaną gwiazdką ochrzciliśmy Irona. Chwilę postępowaliśmy, poczekaliśmy aż konie wyschną po czym odciążyliśmy je od siodeł i bez komplikacji zapakowaliśmy do przyczepy. W domu byliśmy jeszcze szybciej, niż jechaliśmy na tor. Prędko zajęliśmy się wierzchowcami, które zasłużyły na odpoczynek, a później zajęliśmy się sprzętem. Krótko po tym sami zalegliśmy w “szałasie” czyli domku pracowników, gdzie w lodówce zawsze czekała zimna cola.